Xeno – Sojourn

Xeno is een progressieve metalband die opereert vanuit Zeeland en al een aardige(roerige) geschiedenis kent. Onder de naam Semiazas werd de band in 2008 opgericht maar sinds die tijd zijn er enige wijzigingen in de line-up geweest, werden diverse genres verkend en werd er zelfs uiteindelijk besloten om de naam Semiazas vaarwel te zeggen en verder te gaan als Xeno. Het album Atlas Construct werd uitgebracht en dat veroorzaakte positieve reacties. Het nieuwe album is het vervolg hierop en werd in de afgelopen twee jaar, na de laatste bezettingsveranderingen, geschreven. De ervaring met andere genres en met de wisselingen in de bezetting hebben ertoe geleid dat het nieuwe album Sojourn muzikaal gezien kan worden als een mengeling/samensmelting hiervan.
Revery leidt het album in met pianomuziek. Op zich al enigszins in het metalgenre, maar tevens een mooie opstap naar In Stasis dat vrij gemakkelijk in het gehoor ligt en qua sound doet denken aan Lonely Robot, Silhouette of Knight Area. Dat komt mede door de heldere zang in In Stasis. Muzikaal past het uitstekend in het progressieve genre en dat komt zeker door de zang, het gebruik van de piano. Naast de heldere zang beschikt In Stasis ook over een fikse dosis grunts die de compositie extra zwaarte en contrast weet mee te geven. In Dusk zijn het zelfs de grunts die de aandacht naar zich toe weten te trekken en ligt de heldere zang meer op de achtergrond waardoor er wel een soort diepte ontstaat door de verschillende lagen. De gruntpartij wordt verder ondersteund door een krachtig riffgeluid. Maar juist hier wordt die diversiteit van Xeno sterk neergezet wanneer een pianogeluid het geheel onderbreekt voor een rustiek intermezzo en een heerlijke progressieve gitaarsolo het afmaakt totdat de krachtige metalbasis het weer overneemt.
Het maakt de composities ergens vrij complex en het kost wel enige tijd om dit alles goed te doorgronden. Epiphany is wat minder complex qua structuur. Evenals Exile waar Xeno meer richting de deathmetal beweegt. Strak, rap en overweldigend wordt de muziekmuur voor je neergezet. Daarbinnen is er een mooi spel bezig van zware sterke riffs en wat meer luchtig gitaarspel dat als een klimop de muur opzoekt. De hele ambiance zorgt ervoor dat er een sterke groove ontstaat. Naar het einde toe wordt er danig geëxperimenteerd met ritmes en stijlen en krijg je als luisteraar een progressief stuk muziek voorgeschoteld.
Langzaam gewend aan het geluid van Xeno klinkt Nomad al wat meer vertrouwd. Nomad kent een sterke melodie die zwaar en imponerend traag voortduurd. Het zijn hier weer de grunts die uitstekend passen in de melodie en stijl. Met Memories is er een reflectiemoment dat raakvlakken kent met Private Investigations van Dire Straits. Het gevoel dat gecreëerd wordt, zet zich voort in Closure waarin de eerder genoemde vergelijking met Knight Area of Silhouette naar voren komt.
De deksel gaat met Resurge weer van de pan. Een compositie waarin alle genres en elementen in één composities worden vermengd en aanboden op een progressief bedje. De grunts worden hier summier aangeboden en het accent ligt weer op de clean vocals. Dat is in Uncaged weer precies omgedraaid.
Het album vraagt om een epische afsluiter en dat komt er ook in het titelnummer Sojourn. Deze epische afsluiter duurt ruim dertien minuten, is aan elkaar gebreid door complexe ritmes en aanstekelijke onderbrekingen en kan gezien als een Zeeuws prog-asme.
Sojourn is een mooi album dat complex in elkaar zit, maar daarentegen wel goed luisterbaar is. Xeno heeft het voor elkaar gekregen om diverse stijlen en genres te versmelten tot een luisterervaring die wat aandacht nodig heeft, maar zeker ook verdient.