Xilla – Distant Minds

Bestaat toeval? Of praat je beter over ‘het lot’. Ik weet het niet. Ervaringen in mijn leven laten me soms doen geloven dat toeval wel degelijk bestaat, maar dan praat ik niet over de Postcodeloterij. Toch kwam ik bij ‘toeval’ de band Xilla tegen. Hoewel ik volgens mij het toeval toevallig lichtelijk gestuurd heb, want niemand minder dan Leigh Oates verzorgt bij Xilla de zang en diezelfde Leigh heeft me al eerder weten te verblijden met zijn zangkwaliteiten. Misschien is hij niet de beste zanger, maar ik houd van het geluid van hem. Met Rise To Addiction maakte ik kennis met hem, een band die overliep in Order Of Voices. Order Of Voices leverde twee uitstekende albums af en om die reden begon ik aan het avontuur dat Xilla heet wat ‘beschermer/wil beschermen’ betekent.
Het geluid op Distant Minds heeft sterke overeenkomsten met het geluid van Order Of Voices, maar dan met een eigen stempel erop. In tien composities worden melancholie en kracht met elkaar vermengd, waarbij de melancholie vooral naar het einde toe wat meer naar de voorgrond treedt. Het album begint met Crux dat mijn gevoel rustig opwarmt en wordt gevolgd door de eerste single Heroes. Een compositie die zich al gauw in je hersenen nestelt en het gevoel uitstraalt naar de rest van mijn lichaam. Zanger Leigh Oates wordt in Xilla onder meer bijgestaan door de gitaristen Chris Flanagan en Greg Pullin die hier een subtiele gitaarmelodie verweven in het totale geluid. De zang van Leigh is wat ingetogen en warm en het droge snaredrumgeluid van Pete Smyth accentueert dat als een onuitputtelijke metronoom. Er wordt een spanningsveld gecreëerd dat zijn ontlading krijgt in de refreinen.
Met Let Me Breathe laat Xilla een opvallend geluid horen en dat gebeurt voornamelijk door de samenzang die uitermate goed uitpakt. Ritme en melodie zijn rustiek en licht progressief getint. Voor mij is Leigh Oates subliem in zijn uithalen, maar hij laat in Let Me Breathe horen dat hij ook in de wat meer rustieke momenten kwaliteit levert en de uitbreiding van het progressieve karakter met gemak volgt.
Was al duidelijk dat Xilla overeenkomsten kent met het geluid van Order Of Voices. Op het album zijn ook diverse invloeden te horen die in een verder verleden liggen. Zo doet het gitaargeluid in Distant Minds me denken aan Red Guitars op het album Tales Of The Expected. Niet helemaal, want de bluesy gitaarsolo biedt weer een ander perspectief. In Catharsis ligt de vergelijking meer bij een combinatie van Heaven 17 en de oude Alice In Chains wat niet zo verwonderlijk is omdat de manier van zingen van Leigh Oates ook doet terugdenken aan het befaamde Temple Of The Dog.
You Crawl is lekker zwaar aangezet en vordert in een langzaam tempo waarbij vooral het zware karakter van Alice In Chains herkenbaar is. Het riffgeluid is heerlijk en in de refreinen klinkt het geheel wat optimistischer. You Crawl is vooral erg veelzijdig en je gevoel wordt vele kanten op geslingerd.
Vanaf Burning Sky komt de melancholiek wat meer om de hoek kijken. Burning Sky zelf is een uiterst gevoelige compositie, maar ook afsluiter Reborn en Left To Burn zijn melancholisch van aard. Waar de kracht ligt in deze composities is het feit dat Xilla continu de spanning hoog weet te houden waardoor het een genot is om naar te luisteren. Left To Burn is qua tijd een lange compositie, maar de ruim twaalf minuten zijn stuk voor stuk de beleving waard. Met weinig weet Xilla hier knap te overtuigen. Dat het niet altijd heel moeilijk hoeft te zijn, wordt bewaarheid in het gemakkelijk in het gehoor liggende Everything At Once. Het luistert weg als een unplugged compositie die bij een kampvuur de rust bewaart en waarin de instrumentale stukken heerlijk zijn om naar te luisteren en gevuld worden met diverse verschillende solo’s.
Ik geloof wel in toeval. Hoewel ik tot op heden ieder album met Leigh Oates waardeer, lijkt het toeval dat hij mooie muziek maakt niet geheel toevallig. Distant Minds is een gevarieerd album vol melancholiek en licht progressieve elementen die weten te boeien.