Xilla wil het nieuwe album presenteren als een verzameling van negen singles waarvan Like Vultures eind januari uitgebracht werd. Nu halverwege maart is het de beurt aan single nummer 2: Endless.
Met zeven minuten op de teller is het een aanzienlijke lange compositie voor de band, maar de Britten van begin tot eind de aandacht mooi vast te houden. De spanningsboog in Endless ligt in het contrasterende geluid tussen muziek en zang. De ritmesectie is geregeld de katalysator in de aansprekende melodie die vorm krijgt aantrekkelijke gitaarspel en natuurlijk de charismatische zang van Leigh Oates.
Halverwege is er een kleine stijlwisseling waarin het gitaristenduo Greg Pullin en Chris Flanagan even excelleren met hun gitaarspel en het ritme even een kleine accentverschuiving krijgt. Steeds komt Xilla weer terug naar de basis die staat als een huis. Stabiel en enigszins slepend neemt het de luisteraar mee in een betoverend stuk progressieve rock met wat grunge-elementen. Naarmate de compositie zich beweegt naar het einde ontwikkelt het gevoel dat mij bekruipt evenredig mee.
Bij nieuw werk van Xilla is er altijd een klein kriebeltje in mij dat nieuwsgierig en blij maakt. Ook bij Endless had ik dit weer. Gelukkig weet de band mij ook met deze tweede single weer te pakken. Een betoverend stuk muziek met passie.