Wat Yawning Man op dit live-album laat horen heeft nog duidelijk de roots in de stoner-rock. Het ruikt, smaakt en voelt bijna letterlijk naar opwaaiend woestijnzand. En toch heb ik heel hard zin om daar nog het adjectief progressive aan toe te voegen, samen met psychedelisch, filmisch en het voorzichtige space-aspect dan. Yawning Man als de Pink Floyd van de stonerbands.
De setting is leuk. En het is bijzonder dat alles live opgenomen is, of dat zou je toch afleiden uit de DVD. Tegelijk zullen mensen misschien wat achterdochtig worden. Zijn dat nou tracks die ze vooraf ‘gecomponeerd’ en ingestudeerd hebben of is dit één langgerekte, ter plaatse uitgevonden jam waarvan ze de leukste stukken aan elkaar gemonteerd hebben en er dan pas een songtitel bij verzonnen hebben. Dat ze op dit live-album geen enkele track spelen die ze reeds in de studio opnamen, doet de slinger doorslaan naar het tweede. Dat kan dus best, maar wat zou dat? Als elke jamsessie van Yawning Man dit resultaat oplevert, mogen ze best elk van die jams als album uitbrengen.
Hebben we echt gezegd dat die van Yawning Man niet aan de pillen of pretsigaretten hebben gezeten? Misschien wel bij het verzinnen van de songtitels. The Last Eye Of The Summer? Blowhole Sunrise? Space Finger? Nazi Synthesizer? Dat was vast en zeker een prettige, walmende brainstormsessie van de band. Space Finger is overigens de vijfde, extra track die enkel op de CD-versie en niet op de vinyl vindt.
Uitstekend gecomponeerd of handig instant verzonnen, wie zal het zeggen? Wat zeker is, is dat Live At Giant Rock een gigantisch lekkere trip door de desertrock is.