Nostalgische electro/ industrial trip die doet verlangen naar meer. Het is een hele tijd stil geweest rond yelworC. De roemruchte industrial/ dark electro band ontstond eind jaren tachtig van de vorige eeuw en bracht een aantal opmerkelijke platen uit. Na een korte opleving leek het doek echt gevallen in 2007 totdat plots dit album verschijnt. yelworC blijkt in de krochten van de underground sinds 2013 met dit album bezig te zijn. Soms heerlijk duister, zoals op Mute Voices en The Way The World Ends. Soms heerlijk dansbaar met een opmerkelijke twist. Zo klinkt Can’t You See….? als een kruising tussen industrial en country & western. Heel tof gedaan. Het aanstekelijke The Inner Dialogue zoekt het meer in de dance hoek. De meeste nummers op The Ghosts I Called zijn grotendeels instrumentaal. Feit blijft echter dat de hele plaat interessant blijft om te volgen. De lagen in de muziek en de breaks en pauzes zijn goed gekozen. De mix tussen slepende, rustige en traag opgebouwde en dansbare nummers is prima in balans. Het is duidelijk dat hier de nodige ervaring aan te pas komt. Ondanks deze positieve feedback is het met vijftien nummers wel een hele zit. Soms blijft de muziek teveel in hetzelfde segment opereren. Toch kan er eigenlijk maar een conclusie getrokken worden: yelworC rammelt weer stevig aan de poort met The Ghosts I Called.