Wanneer een band op tour gaat, dan staat die tour over het algemeen in het teken van het laatste album van de band. Dat is echter niet de reden dat Yes vanavond op het podium staat voor de enige show in NL die in het teken staat van hun huidige toer: het 50-jarige bestaan van de band is de reden. Een mijlpaal die niet veel bands halen…
Wanneer je als band terug kunt blikken op een 50-jarige discografie, dan heb je een ruime keuze aan nummers welke je op de setlist kunt zetten. Yes heeft er echter niet voor gekozen om een “best of” langs te laten komen, maar trakteert de fans op de A- en D-kant van Tales from topologic oceans. Een kans die je niet vaak krijgt, en vele fans hebben dan ook de weg naar Tilburg weten te vinden vanavond.
Je hebt liefhebbers, je hebt fans en je hebt superfans. Om tegenmoet te komen aan de laatste groep is er de mogelijkheid om VIP-tickets te kopen: deze bieden vervroegde toegang tot de zaal om een plekje vooraan te kunnen bemachtigen en een meet and greet met de band na afloop van het concert. Enig geduld om de band te mogen ontmoeten is echter wel op z’n plek: de band staat er om bekend dat hun live shows langer dan 2 uur duren. Die twee uur zijn niet genoeg voor de vertolking van het hierboven genoemde album alleen: na een korte pauze zal er ook nog een “best of” langs komen. Beter kan niet…
In het verleden heeft de band diverse bezettingswisselingen gehad. Gesprekken met enkele bezoekers leveren vergelijkingen op: zij hebben de band diverse malen in diverse samenstellingen gezien. Voor mij is het de eerste keer. Ik snap dat ik vanavond niet de band Yes te zien krijg zoals die in 1968 opgericht is. Zo kan ik niet meegaan in de discussie welke zanger het meest gewaardeerd wordt en aanverwante zaken. Ik sta eigenlijk gewoon vrij onbevooroordeeld af te wachten wat ik ga zien en horen vanavond.
Opener Yours is no disgrace is een mooie voorbode van wat de rest van de avond zal gaan brengen: badend in een podium wat flink uitgerust is met LED panelen om de show visueel te ondersteunen trakteren Steve Howe, Alan White, Geoff Downes, Bill Sherwood en Jon Davison het publiek op live uitvoeringen die de studio opnames doen verbleken. Je zit niet thuis in de perfecte gelijkbenige driehoek midden voor je speaker naar een CD of LP te luisteren, je bevindt je gewoon midden in de opname. Shows van dit kaliber zijn niet bijwonen, dit is beleven.
Het vervolg van de setlist komt zoals ik het graag zie: niet te veel gepraat en afleiding: als het publiek nog na staat te genieten van het nummer wat je zojuist gespeeld hebt dan moet je die bubble niet doorprikken met onnodig gepraat. Van “in je bubble zitten” gesproken: de veelbesproken Dutch Disease is vanavond de opvallend afwezige. Ik heb recentelijk een aantal concerten bezocht van grote artiesten van weleer met een over het algemeen ook ouder publiek waar de sfeer vergelijkbaar was, een opvallend verschil met concerten van jonge artiesten die momenteel helemaal hip zijn. Zou de hedendaagse muziekbeleving toch meer samen te vatten zijn dat je een foto op social media hebt kunnen posten zodat iedereen kan zien dat je er bij was zonder dat het je eigenlijk echt boeit? Maar goed, laat ik niet in deze discussie verzanden of iedereen over 1 kam gaan scheren…
Feit blijft dat de band de 013 vanavond in een meer dan 2 uur durende show heerlijk in vervoering heeft kunnen brengen. En ook ik heb vanavond na het schieten van m’n foto’s lekker mee staan genieten….
Setlist: (set 1) Yours is no disgrace – I’ve seen all good people – Sweet dreams – South side of the sky – Onward – Mood for a day – Wonderous stories – Parallels – And you and I – (set 2) The revealing science of god (dance of the dawn) – Leaves of green – Ritual (nous sommes du soleil) – (encore) Roundabout – Starship trooper.
