Yes – The Quest

Volgens velen is Yes al jaren niet interessant meer. Toch kijk ik iedere keer weer uit naar een nieuw live- en studioalbum van de band. Ik volg Yes al jaren, het was een van de bands waardoor ik van progressive rock ben gaan houden. Mede door de prachtige covers de Roger Dean voor een aantal Yes albums maakte, kocht ik mijn eerste Yes album een paar jaar terug op de platenbeurs. Sinds ik ”Tales From Topographic Oceans” voor het eerst hoorde ben ik al fan. Momenteel touren er twee versies van de band, dit album is opgenomen door de line-up Steve Howe, Alan White, Geoff Downes, Billy Sherwood en Jon Davison.
Dit is alweer het 21ste album van Yes. Vanaf het eerste nummer ”The Ice Bridge” is dit album puur genot. Het excellente keyboard geluid valt me meteen op. Downes weet wel hoe hij moet spelen en dat bewijst hij hier meteen weer. Natuurlijk heeft hij dat met voorgaande Yes en Asia releases al laten horen. Hij heeft een eigen stijl van spelen wat meteen herkenbaar is voor menig progressive rock liefhebber. Dit wordt goed gecomplimenteerd door het gitaargeluid van Howe en de vocalen van Davison. De lyrics zijn prima, de instrumentalen brilliant. ”Dare to Know” is wat minder progressief en heeft een heel chill geluid. Na een fantastische album opener kun je hier even achteruit gaan zitten met een rustgevend nummer, wat toch nog prog elementen heeft. Daar is Yes nota bene bekend mee geworden. Ook hier ben ik te spreken over het keyboard spel al draagt ieder lid op zijn eigen manier een fijn geluid bij. Het nummer werkt gewoon erg goed, zo zijn de klassieke stukken gedurende het nummer een fijne toevoeging. De lyrics van dit nummer zijn erg sterk en het was een goede keuze van de band om dit nummer als single uit te brengen. Het nummer ”Minus the Man” heeft het iconische Yes geluid uit de jaren 70 / 80. Dit is een fijne afwisseling en zal de fans van het eerste uur erg blij maken. Ondanks dat de lyrics niet zo bijzonder zijn, is dit instrumentaal gezien een fantastisch nummer. Dat valt me sowieso wel meer op bij een aantal nummers. De lyrics zijn niet altijd even sterk, echter is dit wel een nummer wat ik graag een keer live zou willen horen.
”Leave Well Alone” opent met een fijn ritme. Al snel verandert dat in een mooi gitaargeluid en begint Davison met het zingen van de lyrics, die in dit geval erg sterk zijn. De afwisseling in ritme en snelheid van het nummer zijn erg goed gevonden. Zo komen de vocalen en alle instrumenten tot hun recht omdat ze elkaar voornamelijk afwisselen. Wederom een erg sterk nummer wat ik graag live zou willen horen. Door de afwisseling krijg je eigenlijk het beste van het klassieke Yes geluid en het geluid waar Yes met de afgelopen albums bekend om is geworden. Het nummer gaat mooi over in ”The Western Edge”, op dit nummer klinkt Davison bijna als Jon Anderson, al verandert dat al snel en brengt hij zijn eigen stijl van zingen in de band. De bass en drums in combinatie met het keyboard spel klinken prachtig. Er zit een lekker ritme in, een fijn prog geluid en bovenal is er geen instrument wat in het niet valt. Ieder detail is goed te horen.
”Future Memories” begint met een zweverig geluid en dromerige vocalen. De opbouw van dit nummer zit goed in elkaar en geven Davison de kans om de show te stelen omdat dit nummer vooral vocal driven is. De lyrics passen goed bij de sfeer van dit nummer en zetten je in een bepaalde stemming. Na het progressieve van de voorgaande nummers is dit een fijne afwisseling. ”Music to my Ears” klinkt als muziek in mijn oren. De opbouw is wederom erg mooi, vanaf het piano geluid wordt je al in het nummer meegesleept. Het heeft een futuristisch geluid, bijna space rock. Dit komt voornamelijk door het gitaar geluid in combinatie met de keyboards. Dit nummer heeft een beetje iets weg van Electric Light Orchestra. Vooral als je naar de lyrics kijkt, had dit zo door Jeff Lynne geschreven kunnen zijn. Dat betekend echter niet dat je Yes hier niet in hoort.
”A Living Island” begint met een simpel geluid wat zonder twijfel nog even in mijn hoofd blijft hangen. Het piano geluid in combinatie met de vocalen klinkt erg mooi, het nummer bouwt al snel op met de gitaren van Howe en geeft het gevoel dat je in een of ander paradijs zit. Daar zingen ze ook over in dit nummer. De lyrics beschrijven eigenlijk de sfeer van het nummer. Het nummer ”Sister Sleeping Soul” is ook een fijn nummer en het draagt het geluid van het voorgaande nummer goed over. Het tweede gedeelte is wat minder progressief in vergelijking met het eerste gedeelte van het album, het is een wat rustiger en sfeervol gedeelte op het album. Toch werkt dat erg goed en prefereer ik de tweede helft van het album als ik eerlijk ben. Vervolgens neemt het album een andere wending en gaan we op de ”Mystery Tour”. De vocalen doen mij hier niets, het klinkt alsof er een lading autotune op zit. De lyrics zijn leuk en vrolijk, de instrumentalen vullen dat met een goed ritme aan. Dit nummer zit vol met Beatles referenties en als groot Beatles fan is dat een leuke toevoeging aan het album.
Tot slot heeft het nummer ”Damaged World” ook een fijn ritme en is het ondanks het onderwerp van het nummer een erg vrolijk nummer. Een goede afsluiter van het album. Toch is het altijd jammer als een albums van Yes ten einde is. Ondanks dat dit zeker geen klassieker gaat worden, is dit toch een hele fijne plaat van een fantastische band. Zonder twijfel is dit een van mijn favoriete albums van het jaar.