Het vijftal van Yokko bouwt enorme geluidsmuren op, terwijl er altijd gevoel blijft dat je intiem in het nummer blijft hangen. Ze noemen het zelf ook wel Atlantic Wave Music. Belangrijk in het geluid is daarbij het opzwepende ritme dat de nummers vaart geeft. Zo zijn Loaded Dice en Chase geïnjecteerd met een opzwepend drumritme. Maar ook in Lost komt dit terug, met dien verstande dat het nummer een zware White Stripesmelodie/-ritme herbergt. De keyboards van Daniel Fanslau bieden de nummers juist dat extra door de atmosferische klanken die Daniel uit zijn keyboard weet te infiltreren in de muziek. Wat mij echter ook aanspreekt is het subtiele gitaargeluid van Philipp Treyer en zanger Adrian Erni. Zij weten binnen de nummers het gitaargeluid luchtig en frivool te verweven met de stabiele basis. Een gitaargeluid dat enerzijds compleet binnen de hedendaagse muziek past (ze stonden niet voor niets in het voorprogramma van Kensington) maar daarnaast ook zeker flinke elementen uit de ‘rijke’ jaren tachtig (onder andeere een band als Silent Running) weten samen te smeden tot een aanstekelijk geluid. Luister maar eens naar afsluiter I See It All en titelnummer Seven Seas. Een nummer waar het stemgeluid van Adrian getergd en gevoelig naar voren komt. Zijn stemgeluid zorgt ook in Loaded Dice en het prachtige Mary voor de nodige ‘kippenvel’. Vooral in Mary komt het onder minimale begeleiding van het instrumentarium mooi tot zijn recht. Centraal staat een duidelijke opbouw in de nummers, zoals in Calling All Gods. Maar ook Mount Fuji heeft deze opbouw. Een opbouw waarin de spanning zich mooi opbouwt tot een meezingrefrein dat het live in een tent bijzonder goed gaat doen en meisjesgezichten in verrukking luidkeels mee gaan zingen.
Seven Seas is een waardig debuutalbum van deze jonge Zwitserse band die het internationaal heel ver zouden kunnen gaan schoppen. Bij Eurosonic kan het publiek zijn hart alvast ophalen met de band. Ben je daar is het zeker de moeite waard om de pareltjes van Seven Seas te gaan beluisteren.