Blind is de instrumentale inleiding van het album en weet Yorblind in amper twee minute de spanning al aardig op te bouwen. …But Alive is de akoestische tegenhanger. De tweede gitaar die daarop soleert geeft de luisteraar het idee van een quatre-main voor de gitaar. Met beide nummers zit er een duidelijke kop en staart aan het album. Daar tussen is het van dik hout planken zagen. Met de eerste tonen van I Am Not is het duidelijk waar Yorblind voor staat. Stevige melodische deathmetal dat meteen makkelijk in het gehoor ligt en een grote aantrekkingskracht op me heeft. Het blijkt dat alle nummers op het album gezegend/verrijkt zijn met strakke gitaarriffs die ingefluisterd zouden kunnen zijn door wijlen Dimebag Darrell. Met het groovende The Scapegoat trekken ze de muzikale lijn flink door. Het borduurt eerst even voort op de melodie van I Am Not maar al gauw volgt het nummer zijn eigen richting. Hoewel de clean vocals in I Am Not, en later in The Teacher niet optimaal uitgevoerd zijn, ligt dat in The Scapegoat heel anders. Het zware stemgeluid, vooral in de grunts, vormen een mooi tegenwicht. De loodzware grunt komt mede goed tot zijn recht in The Exploited. Het is vooral die zware muzikale muur die je overdondert. Daar doen de melodieuze tussenstukken in The Exploited of de psychedelische start in The Self Centered geen afbreuk aan. Die muur blijft overeind, mede door een pulserend ritme in The Master of het opzwepende Genesis. Had God het zo bedoeld toen hij de aarde schiep? Of laat Yorblind horen dat het heelal uiteindelijk met een oerknal tot stand is gekomen.
Blind….But Alive laat een bruisende deathmetalband horen die niet vies is van wat muzikale uitstapjes, maar uiteindelijk vanuit de basis strakke, zware en krachtige composities neer weet te zetten. Ben je niet vies van het geluid van Soilwork of Scar Symmetry, kun je rustig je licht eens opsteken bij deze Franse band. Maar rustig aan. Deaf….But Alive is geen optie om verder te luisteren.
