In het ‘’universum’’ van Zeal & Ardor hebben de Amerikaanse slaven zich niet gewend tot God maar tot Satan. Vanuit die gedachte zijn alle nummers dus een mix tussen blues en blackmetal. Daar is een behoorlijke laag elektronica aan toegevoegd en op dit album meer dan ooit, een portie djent.
Vooral I Caught You herbergt een aantal djenty riffs die het, op het tweede gezicht, dan toch niet zo gek maken dat Zeal & Ardor gaat touren met djent grondleggers Meshuggah. Veel nummers hebben een spooky vibe zoals Death To The Holy, waarop riffs te horen zijn die op een Fear Factory album hadden kunnen staan. Soms kan het er vrij furieus aan toe gaan, maar al snel volgt dan een rustigere passage zoals bijvoorbeeld op J-M-B. Het black element is bij sommige nummers wat groter dan andere, op Run is het wat constanter aanwezig bijvoorbeeld.
Naast riffs horen we ook piano (Emersion), gefloten stukjes (Golden Liar) en koorzang. Het zijn die elementen in combinatie met de bluesy zangstijl die het album de interessante sound geven. Inderdaad, black metal als het gespeeld zou worden door bluesmuzikanten.
Hoewel het karakter van het album vrij experimenteel is kent het ook een zekere, verrassende toegankelijkheid door de goede productie en het bijna filmische aspect van de muziek. Sommige, rustige delen zouden bij wijze van spreken zomaar onder een film of reisdocumentaire gezet kunnen worden.
Sfeervol en creatief.