Een interessante insteek voor een niet alledaags album. Het debuut album van Zeal & Ardor is een mengeling van jazz, black metal, blues, music box beats, gospel, soul en hip-hop. Grote man achter Zeal & Ardor is Manuel Gagneux. Hij is degene die allerlei vormen van muziek en geluiden samen wist te smelten om ‘Degene Met De Hoorns’ te dienen. Het geheel moet je het idee geven dat je een rondreis maakt in de Verenigde Staten in de tijd van de slavernij, en dan kom je er achter dat de zwarte bevolking door middel van satanische rituelen en liederen zich afzet tegen de christelijke overheersing en de daar mee gepaard gaande dwang tot bekering. Het hele album duurt amper 25 minuten, korte agressieve stukken versmelten met gospelachtige nummers. Bij nadere bestudering van de teksten is het toch een behoorlijk donker geheel.
Het album opent met Devil Is Fine, een geketend slavenkoor eert de duivel, begeleidt door rammelende ketens. Het klinkt als een gospel, maar inhoudelijk is het het tegenovergestelde. In Ashes roept op tot het verbranden van een jonge jongen, ter ere van die ene. Come On Down klinkt lekker ouderwets, Children’s Summon begint bijna als een kinderliedje, dat daarna overgaat in snoeiharde metal gemixt met een kerkkoor. Het is een bont geheel. Sacrilegium II is het tweede tussenstuk, van in totaal drie. Deze versie lijkt op een melodie uit zo’n oude speeldoos die je moest opwinden. Daarna gaan we weer over naar de traditionele gospel met fraaie samenzang in Blood In The River.
Het album zal niet de geschiedenis in gaan als het allerbeste album ooit gemaakt, maar door de benadering van het onderwerp en de uitvoering is het absoluut interessant geworden. En voor degene die nieuwsgierig is geworden, is er de kans om dit spektakel live te zien. Zeal & Ardor spelen 21 april in Tilburg op het Roadburnfestivel en 18 juni in Hilvarenbeek op Best Kept Secret.