Het album begint met fraaie dobroklanken op “When Darkness Falls”. Het navolgende titelnummer is dan weer een stuk heavier, als een soort Nick Cave on steroids. Die associatie heeft ook te maken met de stem van Van Herpens Astrosoniq-collega Fred van Bergen. Op sommige momenten klinkt die inderdaad als een soort Nick Cave, maar jammer genoeg zijn er ook momenten waar hij voor mijn gevoel net iets boven zijn kunnen zingt, zoals bijvoorbeeld in het psychedelisch aandoende “Down”: het gaat nergens over de grens, maar hij zit er soms oncomfortabel dicht tegenaan. In het bijna grungy “Hide” is hij dan weer veel beter op dreef. Op één track zijn de vocalen voor Farida Lemouchi (The Devil’s Blood), namelijk op de spannende semi-akoestische powerballad “Strike”, het laatste nummer op het album.
Het is een mooie afsluiter van wat een zeer geslaagd album genoemd mag worden. Met knap opgebouwde songs, dynamische instrumentatie en en prachtig gitaarwerk van Van Herpen wordt een amalgaam van stijlen opgevoerd, met onder andere swampblues, grunge, pop en psychedelica, zonder dat het een zwalkend album wordt. Integendeel, op het einde van het jaar is het alwéér een fijne Nederlandse rootsplaat. We hebben niet te klagen, dit jaar.