Zwarte Cross 2014 (Zaterdag) – Lichtenvoorde 26/07/2014

Ook dit jaar is Rockportaal op de Zwarte Cross vertegenwoordigd. Ondergetekenden gaan kijken wat er op de zaterdag te beleven valt. Van tevoren valt al één ding op. Geen metalweide. Ik lees het blokkenschema en alle andere informatie nogmaals door maar nee, niets. Was vorig jaar nog de Meltdown een uitvalsbasis voor headbangers en andere liefhebbers, dit jaar is er geen metal (naast een heus metalcafé) te bekennen op de Zwarte Cross. Bij aankomst valt het al direct op dat de ingang dichterbij ligt en dat het over het algemeen kleinschaliger, compacter is opgezet. Ook is er een nieuw gedeelte genaamd ‘Roadhouse’ waar men terecht kan voor een onvervalst potje rock ‘n roll. De kermis is ook uitgebreider. Kortom, een aantal aanpassingen. Het zonnetje schijnt en er is geen spat regen te bekennen, uitstekend festivalweer.
Het hoofdpodium staat goed vol. Even voor vieren komt Tante Rikie het hoofdpodium officieel openen. En met wat voor een artiest! Douwe Bob (Posthuma) zal ons een uur lang gaan vermaken met zijn kunsten. Douwe Bob heeft het niet van een vreemde aangezien zijn vader kunstenaar en muzikant is. Zijn moeder, een rock ‘n roll-danseres zorgde voor zijn voorliefde voor het podium. En dat is te zien, Nederlands beste singer-songwriter met zijn dromerige ogen staat op zijn gemak voor een overvolle vlakte.Hij gaat er een feestje van maken, dat moge duidelijk zijn. Douwe Bob pakt de Zwarte Cross in met zijn goed geschreven, makkelijk in het oor liggende liedjes. Er zitten rustige nummers bij maar ook voor opzwepende dansbare songs draait hij zijn hand niet om. Het zonnetje en de heerlijke luchtige muziek van Douwe Bob blijkt een perfecte combinatie. Douwe Bob, je hebt twee fans erbij.
Het podium wordt vrijgemaakt voor wederom muziek van Nederlandse bodem. Dewolff zal ons een uur lang psychedelische rock en bluesrock voorschotelen. Materiaal hebben ze genoeg aangezien ze vrij recent hun vierde album hebben uitgebracht. Voordat de mannen van start gaan wordt er eerst nog een liedje gezongen voor Robin aangezien hij jarig is. Als je de drie heren op ziet komen zou je geen moment verwachten dat er zulke muziek gespeeld gaat worden. Zodra je je ogen dichtdoet beland je in de zestiger/zeventiger jaren. De muziek doet denken aan artiesten als Jimi Hendrix en Jefferson Airplane. De muziek is lastig te omschrijven, het klinkt experimenteel en complex. De gekwelde stem van Pablo is één van de speerpunten. De muziek gaat van heel langzaam en ingetogen naar snelle songs waar alles uit de kast wordt getrokken. Dewolff, een geweldige band.
Na een tijdje deWolff kiezen we ervoor om naar The Bayou te gaan om Tim Knol op te zien treden. The Bayou is een stukje Zuidelijke Verenigde Staten maar dan hier in de Achterhoek. De barbecuelucht komt ons al tegemoet en versterkt het idee van The Bayou, namelijk relaxte down to earth muziek en goed eten! Er staat een gigantische barbecue waar onder andere kip, steaks en karbonades op gebakken worden. Enige wat jammer is, is dat het vrij krap is. Tim Knol ziet er cool
uit, zwart petje, zwarte zonnebril, blauwe Dickies broek.Hij heeft reeds eerder aangegeven iets stevige werk te gaan spelen en dat is wat hij inderdaad ook doet. Hij neemt The Bayou in de
houdgreep, wat een energie. Tim speelt retestrak en ook de band die hij mee heeft genomen speelt de sterren van de hemel. De opzwepende doch relaxte muziek komt erg goed tot zijn recht in The Bayou.
Eenmaal terug bij het hoofdpodium is het druk, wat zeg ik, stervensdruk. De publieksfavoriet is aan de beurt. Steve Gene Wold, beter bekend als de voormalige zwerver Seasick Steve heeft de eer om voor zowat iedere bezoeker zijn blues, folk, country, boogie-muziek en wat ook nog meer te gaan spelen. Nu is de muziek niet in een hokje te stoppen toch is het de blues die de boventoon voert. Na een korte onderbreking vanwege problemen met zijn gitaar (this thing sounds like shit) gaat het optreden van start. Steve vindt het prachtig. Hij kijkt zijn ogen uit. Je zou verwachten dat hij wel iets gewend is (of hij is een goede acteur) maar niets lijkt daar op. Hij tuurt het veld over en benadrukt nogmaals dat de Zwarte Cross echt een te gek festival is. Steve is een cultheld. Er staan drie generaties mensen op het veld te kijken variërend van tieners tot mensen over de zestig. Steve haalt een literfles Nozem Oil (alcoholhoudend energiedrankje, verkrijgbaar op de Zwarte Cross) en vertelt ons erbij dat het nasty shit is, De toon is gezet. Steve is geen fancy artiest. Hier staat iemand die voor je muzikale opa door kan gaan, niets meer niets minder. Vaak komt hij naar voren en maakt diepe buigingen. Het publiek wordt veelvuldig bedankt. Nogmaals ventileert hij dat dit echt een prachtig festival is. Zijn overhemd gaat onder luid gejoel uit. Hij wisselt ook steeds instrumenten af. Iedere keer is het weer een verrassing waar hij nu weer mee op de proppen komt. Steve kan niks, maar dan ook helemaal niks fout doen. Prachtig.
Inmiddels doet de schemering zijn intrede. De Schotse alternatieve rockband The Fratellis is aan de beurt. De mannen uit Glasgow hebben hun eerste optreden in 2005 gehad en zijn daarmee dus een redelijk jonge band. Echter met een aantal albums op zak hebben ze een flinke staat van dienst. Ikzelf kende The Fratellis alleen van hun superhit Chelsea Dagger waarmee ze in één klap onsterfelijk werden. Het betekende in 2006 hun grote doorbraak. Dit nummer werd ook tijdens Serious Request het meest aangevraagd. Het drietal oogt energiek en gooien gelijk de beuk erin. Ze spelen erg catchy muziek met een flink tempo hetgeen flink in de smaak valt van de menigte. Ze zijn niet zo van het praten aangezien ik ze op een paar keer ‘thank you’ op weinig woorden meer kan betrappen. Maar wat geeft het, de muziek spreekt voor zich. Heerlijke muziek zo op de vroege avond.
De Memphis Maniacs is de afsluiter van deze zaterdag. Nadat er nog wat problemen lijken te zijn met één van de gitaren (een geluidsman loopt een paar keer heen en weer) wordt er nog vuurwerk afgestoken. Helaas kunnen we dat vanaf het hoofdpodium nauwelijks zien. Maar niet getreurd, de
mannen die zo meteen gaan optreden zullen ongetwijfeld voor spektakel en vuurwerk zorgen. En dat is precies wat gebeurt. De Maniacs maken mashups, d.w.z. bestaande (bekende) nummers en
die worden vervolgens gemixt met een ander bekend liedje. Totale chaos lijkt het maar alles is helemaal tot in de puntjes uitgedokterd. Elke muziekstijl die je kunt bedenken komt langs en wordt vervolgens gemixt in een vlammende mashup. De mannen komen op in hun knallende outfits en aan de menigte te zien zijn deze Gelderse mannen populair, heel populair. Geen album, geen platenlabel en geen airplay. En dan zo’n staat van dienst. Bravo. Het geheim; neem je zelf niet zo serieus. Memphis Maniacs zet alles op zijn kop in hun anderhalf uur durende set. Een waardig afsluiter.