Jaren ’70/’80 hardrock op een metal podium, werk dat? Wel als je Vanderbuyst heet en een rete strakke set vol overgave ten gehore brengt! Wat weten deze drie heren het vandaag weer geniaal te brengen. De aanwezige modderpoel door de vele regenval voegt enkel positieve noten aan het muzikale geweld toe. De modder vliegt om de oren en de band geniet er met volle teugen van.
De twijfelachtige eer van het slechtste concert van dit decennia gaat naar de combinatie Bloodhound Gang / Zwarte Cross. Waar een set van bijvoorbeeld The Heinoos, of het zoveelste optreden van een der telgen uit de Jovink danwel Jolink familie niet inventief of kwalitatief hoogstaand te noemen is, bedienen ze wel met succes een specifieke doelgroep. Bloudhound Gang daarentegen, slaat op alle fronten de plank volledig mis. Op de meest kinderachtige manier mogelijk wordt een rij hitjes op het, helaas gretige (alcohol blijkt eens te meer het medicijn tegen lelijke dingen), publiek losgelaten. Blij rondrennende en overdreven uitslovende roadies in combinatie met bier vangen en een bruine opblaaspop (“This is the only colored guy on this festival. Oh no, look at that black guy in the crowd.”) completeren de set. Vanwaar de gedeelde 1e prijs? Als men vanuit de organisatie pretendeert een veld van twintigduizend à dertigduizend man aan te kunnen, dan verwacht je toch een enigszins acceptabel geluid. Niets is minder waar. We hebben letterlijk een uur lang enkel naar zang en drum mogen luisteren. Meer dan teleurstellend.
Vanaf het hoofdpodium is het een behoorlijk stuk lopen naar The Meltdown waar de Zwarte Cross drie dagen lang haar metalprogramma afwerkt. At the Gates weet aldaar een kleine groep metal liefhebbers te plezieren. In een set waar (zeker het eerste half uur) het melodische de boventoon voert wordt de muziek furieus van het podium afgevuurd. Zonde van de kleine groep aanwezigen (enkele honderden), want hier speelt vandaag, duidelijk met veel plezier, een band van formaat. Gelukkig laat At the Gates ook ruimte voor enkele klassiekers zoals Terminal Spirit Disease en Under a Serpent Sun. Enig te bespeuren minpuntje betreft de drummer die klaarblijkelijk behoorlijk moeite heeft om het tempo van vandaag bij te houden. De moshende en headbangende mens vooraan kan het niet deren.