Zwarte Cross zaterdag – Lichtenvoorde 20/07/2019

Het is, zeker bij liefhebbers, al een vast gegeven maar laten we het nogmaals benadrukken. Er is geen veelzijdiger festival dan het jaarlijkse spektakel in de Achterhoek. Wat in 1997 ooit klein begon is uitgegroeid tot een immens festival met meer dan 30 podia waar mensen zich kunnen vermaken op het gebied van muziek, stunts, theater, cross, noem maar op. Ook is er zoals altijd een speciaal stuk waar kinderen helemaal los kunnen gaan, het Blagenparadijs. Zo zie je, Tante Rikie denkt aan iedereen. Rockportaal doet verslag van de zaterdag van inmiddels de 23e editie van de Zwarte Cross.
Zoals vele edities gaat de Zwarte Cross niet altijd gepaard met fantastisch weer maar de weergoden zijn ons ditmaal gunstig. Deze editie houden we het, op een forse regenbui na, verder droog. We trappen af met het veelzijdige talent Tim Knol, de singer-songwriter houdt ervan om hier en daar te experimenteren met muziekstijlen. Tim heeft Bluegrass altijd al mooi gevonden en heeft nu de kans gegrepen om samen met de Bluegrass Boogiemen op te treden en zelfs een album te maken. Tim en zijn makkers maken perfecte muziek voor in the Bayou. Banjo, contrabas, madoline erbij en swingen maar.
Na de klanken van Tim en kompanen gaan we naar de buren, The Roadhouse wel te verstaan. Waar het in the Bayou laidback is, is het in the Roadhouse knallen geblazen. Zo doet ook Ten Times In A Million een duit in het zakje met een onweerstaanbare mix van verscheidene soorten rock. Het Nederlands/Duitse vijftal uit Enschede doet je denken aan Foo Fighters en Queens of the Stone Age en zet met hun sound the Roadhouse op zijn kop. Vooral When The Lights Go Out is er eentje die maar niet uit je kop te krijgen is. Heerlijke muziek.
Het is half zes als de mannen uit Jamaica opkomen voor een onvervalste portie reggae. The Wailers, inderdaad, die Wailers van Bob Marley gaan het festival plat spelen met hun aanstekelijke mix van reggae met pop-invloeden. The Wailers bestaan deels uit leden uit de originele bezetting en deels nieuw jong bloed. Zo wordt de zang verzorgd door Joshua David Barrett (1 van de 52 kinderen van ‘family man’ Barrett) en is het gitaarwerk in handen van de originele leden Junior Marvin en Donald Kinsley. Vergezeld door twee dames als achtergrondzang spelen ze hit na hit. Ze toeren haast nonstop en aan dat is te zien want de show is dik in orde.
The Roadhouse zou The Roadhouse niet zijn als er niet nog meer geweld op het programma staat. Nu is het de beurt aan het IJslandse trio The Vintage Caravan die ons naar de seventies terugbrengt met hun psychedelische rock met punkinvloeden. De IJslanders zijn helemaal in hun element. De energie spat eraf. Dit is geen band maar een machine, het ragt, het beukt en stopt niet totdat alles kapot is. Dit is werkelijk steengoed. Melodieuze elementen, beukwerk, catchy riffs, alles komt samen in dit spektakel.
Dat er niet alleen de plek is voor Americana en country bewijst de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Marlon Williams. Marlon maakt rustige luistermuziek die vergeleken wordt met o.a. Roy Orbison en Jeff Buckley. Williams heeft een geweldige stem die je weet te raken. Je gelooft hem. Hij neemt je mee naar zijn wereld. Alhoewel de liedjes vaak theatraal en droevig zijn is er ook ruimte voor een knipoog.
Na een stuk van Marlon te hebben geluisterd besluiten we eens een kijkje te nemen op het strand, oftwel Exoticana. Hier kun je met je blote voeten in het zand dansen en genieten van exotische klanken uit alle delen van de wereld. En dat is voor deze band, Al Jawala wel heel dichtbij. Je zou het gezien de muziek niet zeggen maar ze komen ‘gewoon’ uit Duitsland. Uptempo urban beats met folklore. Rare combinatie? Helemaal niet! Alles kan op de Zwarte Cross.
Ze spelen officeel Nu-punk, de Amsterdammers genaamd Indian Askin, maar er valt veel meer te ontdekken in de muziek die te horen is in the Roadhouse op deze zaterdagavond. Indian Askin heeft in het voorprogramma gestaan van de Staat, Go Back To The Zoo en Kensington en heeft ook zelf een fors aantal shows in Europa gedaan. Het viertal stond er in 2016 al maar nu zijn ze terug om het dak eraf te spelen. Heerlijke intelligente rock.
We glippen nog even The Bayou waar Ragmob hun kunsten aan het vertonen is. Ragmob maakt echt ouderwetse hillbilly/country, gespeeld op instrumenten als viool, banjo, viool, mandoline en contrabas. Authentiek en akoestisch dus. Eigen nummers maar ook covers van o.a. de grootheden Hank Williams en Johnny Cash worden met verve gespeeld. De zon is inmiddels ondergegaan en dit is exact wat bij The Bayou past. De geur van BBQ en de muziek van Ragmob.
Het was even wikken en wegen welke afsluiter we zouden gaan bezoeken. We laten Scooter links liggen en we gaan voor Tim Akkerman die in de undercovertent ‘The Boss’ gaat vertolken. Vol verwachting stappen we een nog niet zo volle tent binnen waar er een hoop gedoe is op het podium. Er lopen mensen zenuwachtig heen en weer om dingen te regelen. Uiteindelijk begint Tim met zijn band een kwartiertje later maar dat mag de pret niet drukken. De tent is inmiddels voller en vanaf noot 1 is al duidelijk dat Tim hier niet naartoe gekomen is om half werk te leveren. Hij begint met ‘Wrecking Ball’ en zet daarmee direct de toon. Compleet met de dezelfde gitaar als Bruce, een Fender Telecaster, gaat hij ons voorzien van de klanken van Springsteen. Toegegeven, je legt de lat daarmee hoog maar het gaat hem prima af. Zijn stem komt in de buurt, de band levert goed ritmisch werk af. De maniertjes die er dan bij horen nemen we dan maar op de koop toe. Al met al een mooie afsluiter.
Zwarte Cross, editie nummer 23 alweer. Met wederom artiesten van wereldformaat maar ook binnenlands (aankomend) talent. Talloze podia, theater, cross en nog veel meer. Je moet wel heel erg hard je best doen om het hier niet naar je zin te hebben. Het meest veelzijdige festival van Europa en ver daarbuiten. Bedankt voor de goede zorgen, Tante Rikie.