De songs werden zo goed als live opgenomen, maar zonder publiek. Een beetje live-corona-style zoals bijvoorbeeld ook The Dirty Denims dat zopas nog deden, hoewel daar toen nog geen sprake van was. Raw is geen akoestisch album en het is ook geen Best Off geworden. Klassiekers als Sharp Dressed Man en Pearl Necklace ontbreken en elke fan zal wel nog zijn eigen favoriet hebben willen toevoegen.
Wat we wel te horen krijgen, zijn de vaste waarden uit ZZ Top’s live-set: I Heard It On The X, Tush, I’m Bad, I’m Nationwide, Brown Sugar (geen cover van The Rolling Stones dus), Just Got Paid, La Grange en Tube Snake Boogie. Legs en Gimme All You Lovin’ vallen in deze ‘ruwe’ versies een beetje door de mand, zonder de synths of de bombast van de gebruikelijke liveshows van de Texanen. Een euvel dat elke song van Eliminator en Afterburner torst, maar waar de fans mee leren leven hebben.
Waren er al niet genoeg live-albums van ZZ Top? We kregen in 1975 al het halve live-album Fandango! en meer recent werden reeds oude live-opnames opgepoetst en uitgebracht, met in 2009 onder meer Rockpalast-opnames uit 1980 en recent nog de verzamelaar Live! Greatest Hits From Around The World, met opnames uit verschillende periodes en steden. Wat maakt deze Raw dan zo gedenkwaardig, behalve dat dit het laatste album is met Dusty Hill? Voor de fans die geen illegaal gemaakte opnames kopen is dit een mooie kans om enkele ‘vergeten’ oude nummers te horen in hun ‘definitieve’ live-versies: Thunderbird en Certified Blues, twee nummers uit de beginperiode die ze in 2012 en 2013 nog eens opgediept hebben voor een tournee maar daarna nog zelden gespeeld hebben, en Blue Jean Blues, ooit het B-kantje van Tush. En ZZ Top blijft toch vooral teren op de zang en de gitaar van Billy Gibbons, en die stelt zelden teleur.
Als je al van plan was om alles van ZZ Top in huis te halen, doe deze Raw er dan ook maar bij.